Gdy płynąc na dźwięku

widzisz światła iskrę,

w powietrzu wiszący,

rozciągnięty czas

– nieruchomy książę łapie

kolorowe muszki

kwiatów pył,

miód… –

Zwolniona wszystkość

mrugnie ci wrażeniem

pewności

czysta, opływa

kontury stworzonych obrazów

– na wpół dzikich

arcydzieł życia –

patrzą i choć nieme

śpiewają

migocząc, dzwoniąc

iskry osadzają się

na Braku wskazówek

na cieniach luster

na słonecznikach

i śniegu

na liściach

i znów je wzbijasz w górę

a one tańczą w powietrzu…

– szelest, szmer, świetliki,

kropla rosy

na pajęczynie